Rekonstrukcja stożka rotatorów stawu ramiennego

Stożek rotatorów budują cztery mięśnie: nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, podłopatkowy, obły mniejszy.

Stanowią one połączony ze sobą mankiet ścięgnisto-mięśniowy, którego zadaniem jest dynamiczna stabilizacja stawu ramiennego oraz centrowanie głowy kości ramiennej w panewce.

Uszkodzenia stożka stanowią częsty powód dolegliwości bólowych i ograniczenia ruchomości w stawie ramienny zarówno u osób młodych, aktywnych fizycznie jak i osób starszych

Uszkodzenie związane jest najczęściej z powtarzającymi się mikrourazami, procesem zwyrodnieniowym, krytyczną strefą niedokrwienia lub przewężeniami kostnymi w obrębie przestrzeni podbarkowej, w której znajduje się stożek rotatorów.

Częstym również powodem masywnego uszkodzenia stożka rotatorów u osób starszych jest przebyte zwichnięcie w stawie ramiennym – dlatego u każdego Pacjenta powyżej 40 roku życia po nastawieniu zwichnięcia powinno wykluczyć się  uszkodzenie stożka rotatorów.

Uszkodzeniu najczęściej ulega  przyczep ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego. Dochodzi do całkowitego lub częściowego oderwania przyczepu od guzka większego kości ramiennej.

Objawami uszkodzenia stożka rotatorów są dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchomości w stawie, bóle nocne, trzeszczenia (krepitacje) podczas ruchów w stawie.

W trakcie konsultacji ze specjalistą przeprowadzany jest ogólny wywiad, ocena stanu klinicznego stawu ramiennego oraz badanie fizykalne. Lekarz zleca wykonanie na miejscu badania z zakresu diagnostyki obrazowej – najczęściej jest to badanie USG i  badanie rezonansu magnetycznego. Badanie rezonansem magnetycznym pozwala nam szczegółowo ocenić uszkodzenie – jego rozległość – całkowite/częściowe, charakter – przewlekły/urazowy oraz typ uszkodzenia.

Nie każdy uraz i nie każdy Pacjent wymaga zabiegu operacyjnego. Decyzję o leczeniu podejmujemy zawsze w trakcie indywidualnej konsultacji biorąc pod uwagę przede wszystkim typ uszkodzenia ścięgna czas jaki upłynął od urazu oraz oczekiwania Pacjenta.

Uszkodzenia o charakterze zastarzałym, z dużą retrakcją (czyli procesem w którym kikut uszkodzonego ścięgna ulega procesom zwyrodnieniowym i obkurczeniu), uszkodzenia w których doszło do przebudowy tłuszczowej mięśni stożka rotatorów (czyli procesowi w którym zdrowe włókna mięśniowe zanikają, a ich miejsce wypełnia niewydolna tkanka łączna) mogą być ocenione jako nienaprawialne i nie kwalifikujące się do leczenia operacyjnego.

Po dokładnym badaniu i przeanalizowaniu dostępnych badań podejmujemy decyzję o sposobie leczenia konkretnego przypadku.

Przygotowanie do zabiegu

Konsultacja anestezjologiczna odbywa się po zakwalifikowaniu do zabiegu, natomiast dodatkowo w dniu zabiegu lekarz anestezjolog odbywa ponownie rozmowę z pacjentem. Zabieg szycia uszkodzonych ścięgien stożka rotatorów przeprowadzany jest w znieczuleniu splotu ramiennego.

Przebieg zabiegu

Operacja naprawcza polega na wycięciu uszkodzonych, niestabilnych i zmienionych zapalnie tkanek, a następnie doszyciu uszkodzonego mięśnia do kości. Najczęściej do tego typu procedur używane są specjalne elementy kotwiczące nić w kości tzw. kotwice. Zapewniają one bardzo mocne i stabilne zespolenie uszkodzenia.

W trakcie zabiegu operacyjnego często równolegle przeprowadzamy zabieg dekompresji podbarkowej oraz tenotomii/tenodezy ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.

Zabieg szycia ścięgna przeprowadzany jest artroskopowo.

Po zabiegu

Po zabiegu operacyjnym dobieramy na oddziale odpowiedni temblak/ortezę, która będzie stosowana przez okres 4 – 6 tyg. Po zabiegu operacyjnym na Oddziale Fizjoterapeuci przekazują Pacjentowi szczegółowe wytyczne rehabilitacyjne. Plan rehabilitacji zawsze ustalany jest indywidualnie. Pełny okres rehabilitacji po zabiegu to zwykle ok. 6 miesięcy, ale część Pacjentów do osiągnięcia zadowalającego zakresu ruchomości i odbudowania siły mięśniowej potrzebuje więcej czasu.

Rehabilitację zawsze zaczynamy tak szybko jak to możliwe, ale bardzo ważne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarskich i rehabilitacyjnych.