Transplantacja chrząstki autologicznej

Szanowny Pacjencie Jeśli cierpisz na izolowane, pourazowe uszkodzenie chrząstki stawowej, to warto abyś zapoznał się z nową metodą – Hyalograft C – autologiczną bioinżynierią tkankową, polegającą na wyprodukowaniu własnych komórek chrząstki i wszczepieniu ich w miejsce uszkodzenia na specjalnym podłożu (rusztowaniu) zbudowanym z kwasu hialuronowego. Zanim lekarz wyjaśni Ci wszystkie szczegóły dotyczące tej metody, przedstawimy Ci ją w skrócie.

1. Dlaczego leczenie jest konieczne?
   Uszkodzenia powierzchni chrzęstnych, które umożliwiają prawidłowy poślizg w stawie, nie goją się samoistnie, gdyż chrząstka stawowa nie jest unaczyniona. W związku z utratą jednolitej powierzchni, występuje ból oraz obrzęk.Metody nieoperacyjne stosowane dla wzmocnienia chrząstki w przebiegu zwyrodnienia stawów mogą jedynie zmniejszyć objawy bólowe, ale są niewystarczające aby odbudować prawidłową powierzchnię stawową. Metody chirurgiczne jak np. nawiercanie, technika mikro-złamań, stymulacja komórek szpiku nie odbudowują chrząstki szklistej. W większości przypadków wyżej wymienione metody są niedostateczne, ponieważ chrząstka zastępowana jest przez chrząstkę włóknistą której właściwości mechaniczne i elastyczne znacznie odbiegają od prawidłowej chrząstki stawowej. Alternatywą jest przeszczep chrząstki – Hyalograft C, który pozwala na zniesienie lub radykalne zmniejszenie bólu, a także poprawę ruchomości stawów, powrót do normalnego aktywnego stylu życia i uprawiania sportu.
2. Przebieg leczenia
   Na podstawie przeprowadzonego badania klinicznego oraz badań dodatkowych lekarz wstępnie kwalifikuje uszkodzenie chrzęstne do leczenia z użyciem komórek hodowlanych. Transplantacja autologicznej chrząstki stawowej składa się z 2etapów:Pierwszy etap to przeprowadzenie artroskopii diagnostycznej (patrz punkt 3), podczas której lekarz dokładnie ocenia rozmiar, umiejscowienie oraz rodzaj uszkodzenia. Następuje decyzja co do wyboru optymalnej opcji terapeutycznej i czy rodzaj uszkodzenia umożliwia zastosowanie autologicznej transplantacji chondrocytarnej, czy też innej metody np. mozaikowania. W przypadku decyzji o leczeniu drogą autologicznej transplantacji chondrocytarnej, ze zdrowej chrząstki zostaje pobrany jej fragment (patrz punkt 4). Pobrane komórki chrząstki (chondrocyty) będą namnażane drogą hodowli tkankowej a następnie zostaną przeniesione na podłoże (rys.1) w postaci stałej, zbudowanej z kwasu hialuronowego, gdzie namnażanie jest kontynuowane (patrz punkt 5). Po około 5 do 7 tygodni od pierwszej artroskopii, transplant (przeszczep) jest gotowy do wszczepienia w miejsce uszkodzenia (patrz punkt 6). Następuje drugi etap leczenia (artroskopia lub miniartrotomia) w czasie którego transplant zostaje umieszczony w miejscu uszkodzenia. Bezpośrednio po drugiej interwencji rozpoczyna się program rehabilitacyjny, który jest bardzo ważny dla wyleczenia i sukcesu terapeutycznego(patrz punkt 8).
3. Artroskopia
   Artroskopia przeprowadzana jest w znieczuleniu częściowym lub ogólnym. Całą operację przeprowadza się wykonując na przedniej części kolana dwa niewielkie nacięcia (po ok. 0,5 cm) które umożliwiają wprowadzenie kamery i narzędzi operacyjnych.
4. Biopsja
   W czasie artroskopii pobiera się do hodowli niewielką ilość (150-200mg) zdrowej chrząstki szklistej z powierzchni nieobciążonej stawu. Pobrany fragment jest wielkości ziarna ryżu. Następnie bioptat jest umieszczony w specjalnym podłożu odżywczo-transportowym i zostaje wysłany do specjalistycznego laboratorium we Włoszech (Abano Terme).
5. Hodowla komórek chrząstki
   Bioinżynieria tkankowa jest nowoczesną innowacyjną techniką, umożliwiającą rekonstrukcję różnych żywych tkanek, w tym wypadku chrząstki stawowej. Po 2 tygodniach hodowli w płynnym podłożu odżywczym komórki przenoszone są na rusztowanie zbudowane z kwasu hialuronowego, gdzie nadal się namnażają. Po kolejnych 2-3 tygodniach Hyalograft- C jest gotowy do przeszczepienia w miejsce uszkodzenia.Autologiczne komórki chrząstki są hodowane w obecności nieautologicznych białek. Jakkolwiek podczas produkcji procesu wytwarzania komórki są przepłukiwane, śladowe ilości białek mogą pozostać w hodowli. Nie zaobserwowano działań niepożądanych, związanych z obecnością śladowych ilości tych białek. Pobrane komórki chrząstki są transportowane w medium transportowym zawierającym 2 antybiotyki – penicylinę oraz streptomycynę. Pacjent wrażliwy na te dwa antybiotyki powinien poinformować o tym swojego lekarza. Zaletą autologicznej transplantacji chrząstki jest brak zagrożenia odrzucenia przeszczepu przez twój organizm, ponieważ przeszczepiane chondrocyty są komórkami własnymi.
6. Transplantacja chrząstki
   Podczas drugiego zabiegu – implantacji, która zwykle odbywa się 5-7 tygodni po biopsji – podłoże zawierające komórki chrząstki (chondrocyty) zostaje umieszczone w miejscu uszkodzenia. Odbywa się to artroskopowo lub z miniartrotomii. Transplant (wyhodowana chrząstka gotowa do przeszczepu) opracowuje się aby uzyskać wymiar i kształt uszkodzenia. Dzięki adhezyjnym właściwościom, bioptat przylega do miejsca uszkodzenia wypełniając je. W rzadkich przypadkach może być konieczne fiksacja transplantu za pomocą kleju fibrynowego.
7. Komplikacje
   Częstość wystąpienia komplikacji jest bardzo mała, może dotyczyć uszkodzenia naczyń, nerwów, infekcji pozabiegowej, zator, zakrzepicy, przesunięcie materiału, utrata transplantu.
8. Po operacji
   Natychmiast po zakończeniu transplantacji, leczony staw zostaje unieruchomiony na 24 godziny i jest zaopatrzony w drenaż. Po upływie doby możliwe są ruchy bierne i czynne, bez obciążania kończyny przez okres 6-8 tygodni. Dodatkowo wprowadzamy intensywną fizjoterapię aby wzmocnić ruchomość stawów i funkcje mięśniowe. Okres przebywanie w klinice będzie trwał około 2-4 dni. Kurs rehabilitacyjny będzie ustalony przez lekarza a prowadzony przez fizjoterapeutę. Szczegółowy schemat leczenia po transplantacji zależy od wielkości i lokalizacji uszkodzenia. Pełne obciążenie stawu jest możliwe po 12 tygodniach. W tym okresie można stać, chodzić, wchodzić po schodach. W ciągu 3-6 miesięcy możliwy jest powrót do uprawiania lekkich sportów – jazda na rowerze, pływanie. Następnie obciążenia sportowe powinny być zwiększane stopniowo aż do pełnego obciążenia, które zwykle jest około 12 miesiąca. Biologiczna regeneracja powierzchni stawowej wymaga intensywnego leczenia pooperacyjnego. Wyniki badań wykazują, że pełna rekonstrukcja jest osiągana po 12-24 miesiącach. Przed tym okresem staw nie powinien być nadmiernie przeciążany.
9. Skuteczność metody
   Zgodnie z wynikami badań klinicznych skuteczność transplantacji w izolowanych pouszkodzeniowych defektach chrząstki kości udowej wynosi 80-85%, chrząstki kości piszczelowej 70-80%. Sukces terapii jest uzależniony zarówno od zabiegu operacyjnego i rehabilitacji jak i od wielkości i lokalizacji uszkodzenia.

Kolano

Całkowita endoprotezoplastyka stawu kolanowego implantami Smith&Nephew

Kiedy uszkodzenie stawu kolanowego lub choroba zwyrodnieniowa są tak poważne, że uniemożliwiają wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego, lekarz może podjąć decyzję o całkowitej endoprotezoplastyce kolana.

Zabieg ten polega na usunięciu obu uszkodzonych przedziałów stawu kolanowego i zastąpieniu ich protezą, która zapobiegnie obcieraniu się kości udowej i piszczelowej o siebie oraz zagwarantuje płynną pracę tego stawu.

Przy całkowitej endoprotezoplastyce stawu kolanowego stosuje się następujący typ protezy. Jest ona zbudowana z czterech części. Cześć piszczelowa protezy składa się z dwóch elementów i jest mocowana do wierzchołka goleni. Część ta zawiera metalowy element pozwalający na umocowanie jej bezpośrednio do kości, oraz plastikową przekładkę, która tworzy powierzchnię nośną. Część udowa protezy jest mocowana do dolnej części kości udowej oraz bruzdy międzykłykciowej. Czwarty element protezy stawu kolanowego mocowany jest do wewnętrznej powierzchni rzepki i styka się z kością udową. Zabieg ten wymaga dłuższego pobytu pacjenta w szpitalu, a także znacznie wydłużonego czasu rehabilitacji.

Małoinwazyjna jednoprzedziałowa endoprotezoplastyka stawu kolanowego implantami Smith&Nephew

Ból kolana wywołany chorobą zwyrodnieniową może powodować problem z wykonaniem najprostszych czynności dnia codziennego, których większość związana jest z poruszaniem się. Jeżeli leczenie zachowawcze nie daje oczekiwanych rezultatów, należy rozważyć zabieg endoprotezoplastyki stawu kolanowego.

Jednoprzedziałowa endoprotezoplastyka jest znacznie mniej inwazyjna niż całkowita endoprotezoplastyka kolana, i często jest jedynym sposobem na przywrócenie zdrowia i aktywności ludziom cierpiącym na zapalenie stawu lub z powodu jego kontuzji. W trakcie zabiegu usuwana jest tylko uszkodzona część stawu a pacjent pozostaje w szpitalu 1-2 dni.

Małoinwazyjna technika operacyjna pozwala lekarzowi na odsłonięcie uszkodzonej części stawu kolanowego, a przy użyciu precyzyjnych narzędzi Accuris firmy smith&nephew na zastąpienie jej jednoprzedziałową protezą.

Zabieg operacyjny założenia jednoprzedziałowej endoprotezy ACCURIS składa się z kilku poniżej przedstawionych etapów:

1. dostęp do stawu za pomocą 7,5 – 10 cm cięcia,
2. odpowiednie zbalansowanie stawu kolanowego,
3. ukształtowane końców kości udowej i piszczelowej w celu osadzenia implantów,
4. osadzenie próbnych implantów dla oceny odpowiedniego zosiowania stawu,
5. po ocenie ustawienia komponenty próbne są usuwane,
6. osadzenie ostatecznych komponentów: udowego i piszczelowego,
7. rana operacyjna zostaje zamknięta.

Biodro

Endoprotezoplastyka całkowita stawu biodrowego implantami Smith&Nephew

Zabieg operacyjny polega na oszczędnej, całkowitej resekcji powierzchni stawowych chorego stawu i zastąpieniu ich sztucznym stawem. Endoproteza całkowita składa się z trzech elementów:

• panewkowego: metalowa panewka oraz polietylenowy lub metalowy wkład (części osadzane w panewce kości miednicy)
• główki – element łączący panewkę z trzpieniem
• trzpienia (część osadzana w kości udowej)

Endoprotezplastyka połowicza Birmingham Hip Resurfacing (BHR) implantami Smith&Nephew

Stosowana szczególnie u ludzi młodych i w średnim wiek, u których najprawdopodobniej, nie będzie to ostatni zabieg endoprotezoplastyki (ze względu na przewidywane obluzowanie po kilkunastu latach).

Zalety:

• wyeliminowanie wkładki polietylenowej panewki poprzez zastosowanie powierzchni metalowej (brak drobin ścieranego polietylenu, odpowiedzialnych za proces późnego obluzowania endoprotezy)
• większa wytrzymałość powierzchni metalowych na ścieranie
• możliwość łatwego i prostego zabiegu wymiany elementu udowego po kilku latach, z pominięciem typowych procedur rozległego zabiegu rewizyjnego. Jest możliwe implantowanie normalnego trzpienia typowej endoprotezy w zdrową, nieobjęta procesem zniszczenia kość
• bardziej anatomiczny kształt sztucznego stawu zastępujący zwyrodniałą głowę kości udowej
• różnica w budowie i średnicy głowy i wnętrza panewki zmniejsza znacznie ryzyko zwichnięć, poprawiając przy tym zakres bezpiecznego ruchu
• łatwiejsza i szybsza rehabilitacja

Przeszkody:

• droższa cena endoprotezy
• dostęp operacyjny (cięcie, blizna) porównywalne jak w zabiegu endoprotezoplastyki całkowitej

więcej o: Smith&Nephew

Terapia exogenem wspomaga proces gojenia kości, wykorzystując bezpieczne i skuteczne, emitowane pulsacyjnie ultradźwięki o niskim natężeniu. Stymuluję naturalny proces gojenia kości w organizmie.

Badania kliniczne wykazały, że terapia exogenem przyśpiesza proces gojenia świeżych złamań o 35%. Ma również wysoki wskaźnik wyleczonych, niezrastających się samoistnie złamań, wynoszący do 86%.